วัดสาลีโขภิตารามเป็นวัดโบราณตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา กลายเป็นวัดร้างเมื่อครั้งที่พม่าเข้ามาตีกรุงศรีอยุธยาใน พ.ศ. 2310 และได้สร้างเป็นวัดอีกครั้งเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2399 ในสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยนางบุญมีและนางบุญมาสองพี่น้องต้องการทำนาจึงตั้งจิตอธิษฐานในฤดูทำนา เมื่อทำนาสำเร็จดังคำอธิษฐานจึงบริจาคที่ดินเพื่อสร้างวัดนี้ขึ้นและให้ชื่อว่า วัดสัลเลโข ซึ่งแปลว่า “วัดแห่งการขัดเกลากิเลส” หรือ วัดสาลีโข ซึ่งแปลว่า “วัดที่มีข้าวมาก” แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่เรียกว่า “วัดสาลีโข” และเนื่องจากชาวบ้านบริเวณนั้นทำนาเป็นอาชีพหลัก วลี สาลีโข จึงเป็นสิริมงคลแก่ชุมชนด้วย

อาคารและเสนาสนะได้แก่ อุโบสถ สร้างเมื่อ พ.ศ. 2514 เป็นอาคารคอนกรีตเสริมเหล็ก ภายในประดิษฐานพระประธานปางมารวิชัย สร้างเมื่อ พ.ศ. 2515 ศาลาการเปรียญ สร้างเมื่อ พ.ศ. 2535 เป็นอาคารคอนกรีตเสริมเหล็กทรงไทย หอสวดมนต์ สร้างเมื่อ พ.ศ. 2518 เป็นอาคารครึ่งตึกครึ่งไม้ 2 ชั้น กุฏิสงฆ์ เป็นอาคารไม้ อาคารครึ่งตึกครึ่งไม้ และอาคารคอนกรีตเสริมเหล็ก ศาลาอเนกประสงค์ สร้างเมื่อ พ.ศ. 2543 เป็นอาคารคอนกรีตเสริมเหล็ก ศาลาบำเพ็ญกุศล สร้างด้วยคอนกรีตเสริมเหล็ก และไม้ ปูชนียวัตถุต่าง ๆ ได้แก่ หลวงพ่อคำ หลวงพ่อศิลาแลง รูปหล่อหลวงปู่เผือก รูปหล่อหลวงพ่อจำปา พระพุทธชินราช พระพุทธโสธร หลวงปู่ทวด รอยพระพุทธบาทจำลอง และท้าวมหาพรหม