วัดป่าเลไลยก์เป็นวัดที่สร้างมาตั้งแต่สมัยอยุธยาตอนปลาย เป็นวัดที่มีความเจริญมากและมีพระพุทธบาทประดิษฐานอยู่ในมณฑป เมื่อสร้างวัดบริเวณใกล้เคียงยังคงเป็นป่า จึงเรียกว่า วัดป่า และน่าจะเป็นวัดของพระสงฆ์ฝ่ายวิปัสสนาธุระ คลองที่เข้าถึงวัดเดิมเรียกว่า “คลองคูวัด” เมื่อเกิดสงครามพม่าเข้ายึดเมืองนนทบุรีและปากเกร็ดจึงกลายเป็นวัดร้าง เมื่อมีผู้คนมาตั้งชุมชนในสมัยธนบุรีและรัตนโกสินทร์ตอนต้นจึงมีพระสงฆ์มาจำพรรษาอยู่ จากทำเนียบสงฆ์ใน พ.ศ. 2448 ยังปรากฏชื่อวัดป่า มีพระอ่อนเป็นเจ้าอาวาส ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านซึ่งมีวัดอินทารามเป็นวัดใหญ่ในชุมชน แต่คงมีชาวบ้านอยู่ใกล้วัดป่าจำนวนน้อย ขาดการอุปถัมภ์ จึงกลายเป็นวัดร้างอีกครั้ง
ต่อมาเมื่อราว พ.ศ. 2526–2527 หลวงพ่อสร้อย ธมฺมรโส ได้นำคณะลูกศิษย์และชาวบ้านแหลมเหนือช่วยกันบูรณปฏิสังขรณ์จากวัดร้าง และได้ตั้งเป็นวัดที่มีพระสงฆ์จำพรรษาอีกครั้งเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2532 จนได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อวันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2539 มีอาคารเสนาสนะประกอบไปด้วยอุโบสถ หอสวดมนต์ และกุฏิสงฆ์